Deze maand publiceerde autofabrikant Ford haar Europees onderzoek onder meer dan vijfduizend forensen. Uitkomst: het woon-werkverkeer gedurende de spits levert veel Europeanen meer stress op dan de baan zelf. Wat ik nog opvallender vind: het zijn vooral jongeren die onderweg veel aan stress lijden. Maar liefst 90 procent in de leeftijdscategorie van 16-24 jaar reist niet ontspannen richting werk of school. Ne-gen-tig procent! Als ze aankomen voelt het alsof ze er al een werkdag op hebben zitten. Laat staan hoe ze thuiskomen na een zware werkdag.
Ik begrijp die stress wel. Ik heb ook een enorme hekel aan verkeersdrukte en vermijd het als het even kan. Gelukkig kan dat bij mijn werkgever. Maar waarom blijft de rest van het land (en van het continent) toch massaal forensen? Is het Nieuwe Werken dan niet zo’n succes als wordt beweerd? Als meer mensen flexwerken, moet er toch minder verkeer zijn, zeker tijdens de spits. Het is toch niet meer van deze tijd dat je elke dag op dezelfde tijd ergens fysiek aanwezig moet zijn?
De wereld volgens Ford
In het onderzoek wordt het Nieuwe Werken overigens niet naar voren gebracht als één van de mogelijke oplossingen voor stressproblemen. “Vrijheid van mobiliteit is een must,” stelt Andreas Ostendorf, vice president bij Ford Europa. “Die moeten we beschermen. We moeten nadenken over nieuwe duurzame verkeersnetwerken. Wandelpaden, fietsen, bussen, treinen, auto’s, trams, pendelbussen – al deze moeten worden verbonden en geïntegreerd om de toekomstige stedelijke mobiliteit te optimaliseren.”
Ik ben het daar maar deels mee eens. Natuurlijk moeten we vrij zijn te gaan en staan waar we willen. Maar een oplossing voor het mobiliteitsprobleem begint wat mij betreft vooral bij minder forensen tijdens de spitsuren. Bestaat er wel een écht duurzame oplossing als miljoenen mensen zich dagelijks van hun woonplaats naar hun werk moeten verplaatsen? Als iedereen echt vrij is om te kiezen waar hij werkt, leidt dat dan niet vanzelf tot minder files of minder volle treinen?
Sturen op output
Ik weet waar ik het over heb. Ik zat jarenlang tussen al die forensen, in de trein of in de auto, op en neer naar Amsterdam, omdat ik op tijd op mijn werk moest zijn. Maar dat is bijna tien jaar geleden. Sindsdien is de verkeersproblematiek volgens mij alleen maar groter geworden. En dat terwijl er steeds meer technische mogelijkheden zijn voor thuiswerken. Skype, WiFi, betaalbare tablets en steeds slimmere smartphones – en dan noem ik alleen nog maar zaken die zelfs mijn moeder tegenwoordig heeft. Ik heb het nog niet eens over de echt handige applicaties die het samenwerken in de cloud zoveel makkelijker maken, zoals Office 365, Skype for Business en Salesforce. Waarom nog niet ieder bedrijf een Document Management Systeem heeft is mij een raadsel.
Ik heb tegenwoordig makkelijk praten. Mijn eigen werkgever, Decos, heeft thuiswerken geheel omarmd. We werken met diverse systemen, die mij in staat stellen te werken waar en wanneer ik wil. Al onze bestanden zijn 24/7 toegankelijk via ons document management systeem, we zijn verbonden via Skype for Business en we Facebooken wat af. Maar het allerfijnste is de gedachte erachter: mijn werkgever vertrouwt me, omdat hij kan sturen op mijn output, niet op mijn aanwezigheid. Natuurlijk geeft dat soms wat gedoe qua privé-werk balans, moet ik af en toe schipperen met mijn oppas of klus ik bij in de avonden. Maar over het algemeen heb ik een groots gevoel van vrijheid – en dat maakt die sporadische minpuntjes meer dan goed. Waarom zou ik in vredesnaam elke dag aansluiten in dezelfde file of me in een propvolle trein duwen? En waarom blijven zoveel werkgevers dat toch vragen van hun werknemers? Ja, vrijheid van mobiliteit is een must. En die vrijheid krijg je naar mijn idee alleen door je mensen volledige vrijheid over hun werk te geven. Zeker als je de jonge generatie aan je wil binden, want zij vertegenwoordigen de wereld van morgen.
